31 Μαρτίου 1992. Η ταινία «Η Σιωπή των Αμνών» βραβεύεται με Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, προσαρμογής σεναρίου, πρώτου γυναικείου ρόλου στην Τζόντι Φόστερ και πρώτου ανδρικού ρόλου στον Άντονι Χόπκινς.
Ο εμβληματικός ρόλος του κανίβαλου ψυχιάτρου Χάνιμπαλ Λέκτερ, συνδέθηκε τόσο έντονα με τον Άντονι Χόπκινς, που του χάρισε το Όσκαρ, με μόλις 16 λεπτά παρουσίας στην ταινία, ενώ παραμένει ο μικρότερος σε διάρκεια ρόλος που κερδίζει βραβείο Α’ Ανδρικού!
Οι δυο τους γνωρίστηκαν πρώτη φορά στην ανάγνωση του σεναρίου που έλαβε χώρα στο Λονδίνο, πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Η Φόστερ αποκάλυψε πως ένιωσε τρομοκρατημένη όταν ο Χόπκινς άρχισε να ερμηνεύει τον Χάνιμπαλ: «ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά». Αργότερα ο Χόπκινς αποκάλυψε ότι ο ψυχρός τόνος του Χάνιμπαλ του ήρθε γρήγορα: «Ήξερα πώς ήταν ο χαρακτήρας», είπε. «Η φωνή είχε εντυπωθεί στο μυαλό μου στην πρώτη ανάγνωση».
Τη «Σιωπή των Αμνών» όποιος τη δει, δεν την ξεχνά. Η σκηνοθεσία είναι του Τζόναθαν Ντέμι με σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τόμας Χάρις. Θεωρείται ως μία από τις πιο τρομακτικές ταινίες του κινηματογράφου και από τις πρώτες ταινίες θρίλερ που κέρδισαν Όσκαρ.
Οι περισσότεροι τη θυμούνται ως την ταινία όπου πρωταγωνιστούσε ο Χόπκινς, που με τον μοναδικό τρόπο που ερμήνευσε τον Χάνιμπαλ, έκανε ένα γιγαντιαίο άλμα στην καριέρα του. Που όχι μόνο του χάρισε ένα Όσκαρ, αλλά του έδωσε προαγωγή στην κατηγορία των λίγων εκείνων ηθοποιών που θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν τον ρόλο του «κυρίαρχου». Και είναι πραγματικά μοναδικός ο τρόπος που η κάμερα αιχμαλώτισε, αυτό το παγωμένο ακίνητο βλέμμα που επιβάλλεται με την απόλυτη γνώση που περιέχει.
Η αρχικώς ταινία θεωρήθηκε ότι θα αποτύγχανε εξαιτίας των συντελεστών. Ήταν χαμηλού κόστους και θα τη σκηνοθετούσε ο Ντέιμι, που μέχρι τότε είχε αναλάβει μόνο κωμωδίες. Οι παραγωγοί για τον ρόλο του Λέκτερ, ήθελαν τον Τζακ Νίκολσον και για την πράκτορα του FBI, Κλαρίς Στάρλινγκ τη Μεγκ Ράιαν ή τη Μισέλ Φάιφερ. Ωστόσο και οι τρεις αρνήθηκαν να συμμετέχουν κι έτσι απευθύνθηκαν στους Χόπκινς και Φόστερ. Όταν το σενάριο έφτασε στα χέρια του Χόπκινς, άγνωστο γιατί, αρχικά νόμιζε ότι του πρότειναν να παίξει σε μία παιδική ταινία. Τελικά κλήθηκε να υποδυθεί τον πιο αποκρουστικό και παράλληλα συμπαθή δολοφόνο στην ιστορία του κινηματογράφου…
