Οταν εξετάζεις ιστορικά γεγονότα, ας πούμε του 1922 ή το 1949 (τυχαία, τα έτη) προφανώς χρειάζεται να βρεις πηγές, να τσεκάρεις, να ψάξεις. Για γεγονότα πολύ πιο πρόσφατα, του 1973, είναι δυνατόν να μπαίνει σε κουβέντα αν υπήρξαν οι 24 νεκροί στο Πολυτεχνείο ή όχι;
Σε έναν πόλεμο άλλωστε, όταν μετράς απώλειες, προσθέτεις στρατιώτες, άμαχους και θύματα. Στο ερώτημα, φερ’ ειπείν, πόσους έχασε η Ελλάδα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η απάντηση είναι 807.000: ήταν 35.000 στρατιώτες, 171.800 άμαχοι και 600.000 (κατ’ εκτίμηση) στην κατοχή, βάσει επίσημων στοιχείων.
Τέτοιες ημέρες του ’73 λοιπόν, μέσα ή έξω από το Πολυτεχνείο, υπήρξαν αδιαμφισβήτητα νεκροί, καίτοι ακροδεξιά στοιχεία της χώρας προσπαθούν να το διαψεύσουν έκτοτε. Η εικόνα του αρχιχουντικού Νίκου Ντερτιλή, με το όπλο ανά χείρας, στις 17/11/1973 αποτελεί αδιαμφισβήτητο στοιχείο.
Κάποτε ρώτησαν τον Γιόζεφ Γκέμπελς για τα κρεματόρια και την εξολόθρευση των Εβραίων. «Αδύνατον, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα το γνώριζα», αποκρίθηκε. Ο γκεμπελισμός είναι γνώρισμα των διαδικτυακών «ΕΣΑτζήδων» του σήμερα.
Κι αν αρνείσαι την ίδια σου την ιστορία, απλώς δεν υφίστασαι ως έθνος…
