Ήταν μια ημέρα σαν τη σημερινή, 20 Ιουνίου το 2004 όταν ο Κιριτσένκο μόλις στο 2ο λεπτό του αγώνα ανοίγει το σκορ. Το ξεκίνημα δεν ήταν το αναμενόμενο για την Εθνική μας και έγινε ακόμη χειρότερο μόλις στο 17′, όταν ο Μπουλίκιν έκανε δύο τα τέρματα των Ρώσων. Οι παίκτες του Ότο Ρεχάγκελ έμοιαζαν στα… χαμένα, δεν ήξεραν από που τους είχε έρθει και έβλεπαν την αδιάφορη και αποκλεισμένη Ρωσία να βρίσκει δις τα δίχτυα πριν συμπληρωθεί το πρώτο 20λεπτο.
Οι διεθνείς έδειχναν να έχουν μείνει στους 4 βαθμούς των πρώτων δύο αγωνιστικών, έμοιαζαν να θεωρούν δεδομένο πως η Ρωσία θα είναι πιο… χαμηλό εμπόδιο από αυτά της Πορτογαλίας και της Ισπανίας. Ναι, μπορεί να ήταν, αλλά αυτό δεν σήμαινε πως οι Ρώσοι θα μας χαρίζονταν. Οι διαδοχικές σφαλιάρες των Ρώσων έδειξαν να ξυπνάνε τους Έλληνες ποδοσφαιριστές, οι οποίοι άρχισαν να πατάνε καλύτερα στο γήπεδο. Mπασινάς και Κατσουράνης απείλησαν αλλά δεν σκόραραν, με τον Χαριστέα να χάνει τεράστια φάση στη συνέχεια. Όλα έδειχναν πως πηγαίναμε στα αποδυτήρια με δύο γκολ στην πλάτη. Μέχρι που εμφανίστηκε ο Βρύζας ως από μηχανής Θεός για να κάνει άψογο πλασέ μετά την κεφαλιά πάσα του Παπαδόπουλου για το 2-1. Αυτό ήταν! Η Ελλάδα ήταν ξανά στη διεκδίκηση ενός θετικού αποτελέσματος.
Λίγο μετά την έναρξη του δευτέρου μέρους, ήρθαν και τα καλά νέα από το άλλο παιχνίδι του ομίλου. Στο ντέρμπι της Ιβηρικής χερσονήσου που εξελισσόταν την ίδια ώρα ανάμεσα στην Πορτογαλία και την Ισπανία, οι διοργανωτές προηγούνταν 1-0 (σκορ που έμεινε μέχρι το φινάλε). Αυτό σήμαινε πως η Ελλάδα ήθελε στην χειρότερη περίπτωση να χάσει με ένα γκολ διαφορά όπως και έγινε.
Μπορεί η ομάδα του Ότο Ρεχάγκελ να γνώρισε την ήττα, ωστόσο προκρίθηκε καθώς στην ισοβαθμία με την Ισπανία, είχε καλύτερη επίθεση με 4 τέρματα ενεργητικό. Σε όλα τα άλλα κριτήρια οι δυο ομάδες ισοβαθμούσαν, έχοντας από 4 βαθμούς, το μεταξύ τους ματς είχε λήξει 1-1, ενώ και η διαφορά των γκολ ήταν μηδέν (4-4 η Ελλάδα, 2-2 η Ισπανία) και για τις δυο.
