Η Γαλλία στον τελικό.
Στον τέταρτο τελικό στην ιστορία της.
Στον τρίτο τελικό της στα τελευταία πέντε Μουντιάλ.
Η πρώτη ομάδα με σερί παρουσίες σε τελικούς μετά τη Βραζιλία (1994-02).
Η πρώτη ομάδα από τη «σελεσάο» το 1998 που θα μπει στον τελικό ως κάτοχος.
Η ομάδα που θα διεκδικήσει back to back τίτλο, κάτι που δεν έχει γίνει από τη Βραζιλία του 1958-62.
Συμπτωματικά ή όχι, Γαλλία και Αργεντινή έχουν ακριβώς ίδιες κατακτήσεις: δύο. Και ουδέποτε, φυσικά, συνέθεσαν ξανά τελικό.
Το Μαρόκο στάθηκε παραπάνω καλά, άξια από όσο περίμενα. Και φάσεις έκανε, και το πίστεψε (για την ισοφάριση) σε κάποια φάση που πίεσε, απέναντι σε μια Γαλλία όμως που δεν είχε τον πλέον σταθερό παίκτη της απόψε, τον Ραμπιό, όπως και την εγγύηση ονόματι Ουπαμεκανό.
Μια Γαλλία που πέρασε, κακά τα ψέματα, δίχως το πόδι στο γκάζι – διότι τις είχαν βάλει γερό φρένο οι Αφρικανοί. Μια Γαλλία που θα μπει στο γήπεδο με τον αέρα της κατόχου μα και το άγχος του repeat. Μια Γαλλία που ξέρει ότι με την Αργεντινή θα βρει γκολ. Όπως και θα δεχθεί (με κάνα πέναλτι του Μέσι…).
Ο τελικός, πρόωρα μεν, αλλά έχω την αίσθηση ότι ξεκινά από 1-1 και ίσως μείνει εκεί…
