Όταν το ποδόσφαιρο συναντά τη ροκ μουσική, τότε προκύπτουν μερικά ενδιαφέροντα ζητήματα και ιστορίες. Μια απ’ τις πιο μεγάλες είναι η σχέση των θρυλικών Beatles και της Λίβερπουλ, αλλά και τα τραγούδια-ύμνοι των σκανθαριών που έγραψαν ιστορία και έγιναν συνθήματα στα χείλη των οπαδών σε ολόκληρο τον πλανήτη, φέροντας τη μουσική επανάσταση στις κερκίδες των γηπέδων.
Ήταν οι Beatles οπαδοί της Λίβερπουλ;
Πρόκειται για ένα ερώτημα που η απάντησή του αμφισβητείται. Αν και το 1963, με την κυκλοφορία του «She love’s you» οι φίλοι της Λίβερπουλ, παρασυρμένοι από την τεράστια δημοφιλία των συμπολιτών τους, τραγουδούν από τις κερκίδες του Άνφιλντ «We love you…» στον ρυθμό του τραγουδιού, αυτό δεν κράτησε και πάρα πολύ, αφού οι πλείστοι ως Καθολικοί στο θρήσκευμα δεν αρέσκονται καθόλου στη… ψυχεδελική νοοτροπία. Συνεπώς, οι Kopιτες επέστρεψαν πίσω στον αγαπημένο τους ύμνο «You ‘ll never walk alone».
Πάντως, για να αναλύσουμε λίγο το ερώτημα που θέσαμε, για τον Τζορτζ Χάρισον και τον Ρίνγκο Σταρ δεν υπάρχει κανένα μυστήριο. O πρώτος δήλωνε οπαδός της «τρίτης ομάδος» της πόλης. Τώρα εννοεί την Τρανμίρ των μικρότερων κατηγοριών; Ουδείς ξέρει! Το σίγουρο είναι ότι απέφυγε να αναφέρει Έβερτον ή Λίβερπουλ. Απ’ την άλλη, ο Ρίνγκο απαντούσε ότι «του αρέσει να παίζει ποδόσφαιρο με τον Ελβις», όταν βγήκε προς τα έξω ότι παραδόξως όταν ήταν παιδί υποστήριζε την… Άρσεναλ, λόγω του Λονδρέζου παππού του. Μετέπειτα, ο ίδιος και τα παιδιά του έγιναν Λίβερπουλ και είχαν season tickets στο Άνφιλντ.
Για τους Τζον Λένον και Πολ Μακάρτνεϊ, η έρευνα για τις ποδοσφαιρικές τους προτιμήσεις αποκτούν μυθικές διαστάσεις με ιστορέις, μαρτυρίες διαφόρων προσώπων και πολλές σημειολογικές ερμηνείες. Μια από αυτές θέλει τον Αλμπερτ Στάμπινς, έναν παίκτη της Λίβερπουλ της δεκαετίας του ’40, να είναι ο τύπος που απεικονίζεται στο εξώφυλλο του ανυπέρβλητου «Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band». Άλλοι εστιάζουν στα ερυθρόλευκα κασκόλ που φορούν οι Beatles σε μια σκηνή στα χιόνια από την ταινία «Help», βρίσκοντας σαφή υπαινιγμό για την ποδοσφαιρική τους ταυτότητα.
Το 1968 οι Beatles πραγματοποιούν τη Mad Day Out, μια ολοήμερη φωτογράφιση σε διάφορα σημεία στο Λονδίνο για το «White Album», με τον Μακάρτνεϊ να φοράει μια ερυθρόλευκη κονκάρδα στο πέτο (φημολογείται ότι είναι της Λίβερπουλ), παρόλο που ο μάνατζερ του συγκροτήματος, Μπράιαν Έπσταϊν, τους έχει συμβουλεύσει να μην φανερώνουν τις ομάδες που υποστηρίζουν.
Ήταν γνωστό ότι ο Μακάρτνεϊ ήταν φίλαθλος της Έβερτον λόγω της οικογένειάς του, ωστόσο η πολύ μεγάλη φιλία του με τον άλλοτε ποδοσφαιριστή μύθο και προπονητή της Λίβερπουλ, Κέννυ Νταλγκλίς, τον έκανε οπαδό των κόκκινων. Φυσικά, δύο χρόνια νωρίτερα, ο Λένον και ο Μακάρτνεϊ παρακολούθησαν τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας του 1966 στο Wembley ανάμεσα στην Έβερτον και την Sheffield Wednesday. Αντίστοιχα, ο Πολ Μακάρτνεϊ παρακολούθησε και τον τελικό κυπέλλου του 1968 ανάμεσα στην Έβερτον και τη Γουέστ Μπρόμγουιτς Άλμπιον, καπνίζοντας και πίνοντας ουισκάκια στην κερκίδα, παρέα με οπαδούς των «εφοπλιστών».
Απ’ το Άνφιλντ μέχρι το Yellow Submarine της Βιγιαρεάλ
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι υποστήριζε ποδοσφαιρικά το κάθε μέλος των σκανθαριών, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Beatles συνδέθηκαν με τη μουσική επανάσταση των ποδοσφαιρικών γηπέδων, αφού ήταν οι ανθρώποι που βοήθησαν να ξεκινήσει το τραγούδι στις κερκίδες των ποδοσφαιρικών γηπέδων.
Ήταν Απρίλιος 1964 με το BBC να στέλνει συνεργείο στο Άνφιλντ για ρεπορτάζ. Κεντρικό θέμα δεν ήταν η Λίβερπουλ, που εκείνη την ημέρα νικά την Άρσεναλ και κατακτά το πρωτάθλημα, αλλά ότι ο κόσμος στο πέταλο των φανατικών της ομάδας… τραγουδούν. Το ρεπορτάζ είχε τίτλο “The other Mersey Sound” και η ατμόσφαιρα από το Kop. Ήταν κάτι πρωτοφανές και έμελλε να αλλάξει την ιστορία για πάντα.
Μέχρι τότε στα γήπεδα υπήρχαν μόνο τα συνθήματα. Λέξεις και φράσεις που επαναλαμβάνονταν με ρυθμικά χειροκροτήματα. Το 1964 το Merseybeat δεν ήταν πια ο ήχος που είχε κατακτήσει μόνο το Λίβερπουλ ή την Αγγλία, αλλά μέσω των Beatles ήταν παγκόσμια. Φυσικά, αξίζει να σημειωθεί ότι στο Kop αυτόν τον ηχο τον ήξεραν πολύ πιο πριν τους Beatles, στο υπόγειο του θρυλικού Cavern, όταν έβλεπαν όλες τις ντόπιες μπάντες.
Έτσι, όταν τα μεγάφωνα του σταδίου το 1964 έπαιζαν τραγούδια απ’ το το Top10 πριν το ματς και στο ημίχρονο, ήταν απολύτως λογικό το Kop να μετατρέπεται σε μια τεράστια χορωδία, ένα πρωτόγνωρο καραόκε. Αυτό που δεν συνέβαινε ποτέ στα live των Beatles (αφού το κοινό μόνο ούρλιαζε) γινόταν στο Kop. Εικοσιοκτώ χιλιάδες άνθρωποι, στιβαγμένοι σε μια μόνο κερκίδα, ένωναν φωνές και κίνηση για να τραγουδήσουν μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο.
Όπως λέγεται και στο ρεπορτάζ, τότε ξεκίνησε και το συνήθειο της αλλαγής των στίχων, παρότι δεν έχει καταγραφεί στην κάμερα. Οι Kopιτες έβρισκαν πάντα τρόπους να αλλάξουν τους στίχους και να επινοήσουν κάτι νέο, ένα τραγούδι-διασκευή αφιερωμένο σε κάποιον παίκτη ή στην ομάδα. Με κάποιον μαγικό τρόπο, το υιοθετούσε αμέσως όλη η κερκίδα κι έτσι γινόταν τραγούδι στα χείλη όλων.
Είναι βέβαια περίεργο που τελικά η Λίβερπουλ δεν συνδέθηκε περισσότερο με τους Beatles. Το Kop αγάπησε εξίσου ή και περισσότερο τους Gerry and The Pacemakers, μπάντα του Λίβερπουλ που είχε τον ίδιο παραγωγό με τους Beatles και κατάφερε κάτι που ούτε τα Σκαθάρια δεν πέτυχαν. Έστειλε στο Νο1 της Αγγλίας και τα τρια πρώτα τραγούδια που κυκλοφόρησε. Το τρίτο ήταν φυσικά το “You’ll never walk alone”, που το Kop συνέχισε να τραγουδά ακόμα και όταν βγήκε τελικά απ’το το Top10 και δεν το έπαιζαν πια στο γήπεδο. Βοήθησε όμως και το γεγονός πως ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, Gerry Madsen, γνώριζε προσωπικά τον Μπιλ Σάνκλι, προπονητή της Λίβερπουλ και του είχε δώσει το τραγούδι πριν την κυκλοφορία του, κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής προετοιμασίας του 1963.
Δύο χρόνια αργότερα, ήρθε ο τελικός Κυπέλλου το 1965, όταν η Λίβερπουλ πήγε στο Γούμπλεϊ για να κατακτήσει για πρώτη φορά το Κύπελλο Αγγλίας. Κι όταν κάποια στιγμή οι οπαδοί της Λίβερπουλ ξεκίνησαν το “You’ll never walk alone”, ο θρυλικός εκφωνητής Kenneth Wolstenholme σχολίασε ότι αυτό είναι το “Liverpool signature tune” για να μείνει στην ιστορία.
Το ωραίο της ιστορίας είναι πως οι Beatles είχαν ζητήσει εισιτήρια για εκείνον τον τελικό. Η απάντηση του Σάγκλι στον μάνατζέρ τους ήταν “Δεν έχω δει ποτέ κανέναν τους να στέκεται στο Kop, οπότε όσα εισιτήρια μου περισσέψουν θα πάνε στους φίλους μου στο πέταλο”. Μάλιστα, όταν μίλησε γι’ αυτούς και δημόσια, τους απαξίωσε και έδωσε την ψήφο του στο αγαπημένο του Kop: “Ξεχάστε τους Beatles και τους υπόλοιπους. Αυτός είναι ο αληθινός ήχος του Λίβερπουλ. Αληθινό τραγούδι, αυτό είναι το Kop”.
Σε κάθε περίπτωση, οι Beatles ζουν και βασιλεύουν μέσα στα γήπεδα όσο και έξω απ’ αυτά. Μάλιστα, η Μάντστσερ Σίτι μπορεί να έχει ως “ύμνο” το Blue moon και μπορεί να αγαπά παθολογικά τους Oasis και το Wonderwall, αλλά σήκωσε το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 44 υπό τους ήχους του Hey Jude των Beatles!
Η Βιγιαρεάλ είναι φυσικά το… Κίτρινο Υποβρύχιο και το ίδιο το “Yellow Submarine” των Beatles είναι με αλλαγμένους στίχους ο ύμνος της Λεχ Πόζναν και ένα απ’τα αγαπημένα τραγούδια του Kop, αυτό για τον Carragher. Η χάρη των Beatles έγινε και σύνθημα στα χείλη των Ελλήνων οπαδών το 1971 στο Λονδίνο στους ρυθμούς του Ob-La-Di, Ob-La-da.
