Απλά, επιγραμματικά, μερικές σκόρπιες σκέψεις.
𝟭. Ήταν αποτυχία ο αποκλεισμός από τη Γεωργία; Ήταν, διότι στην Τιφλίδα η ομάδα έδειξε εν μέρει ατολμία.
𝟮. Είναι αποτυχημένη αυτή η Εθνική; Όχι. Διότι ήταν εξαιρετική στο (βατό) Nations League, πολύ ανταγωνιστική στα προκριματικά σε όμιλο με Γαλλία και Ολλανδία μα, κυρίως, διότι επί ημερών Γκουστάβο Πογέτ η ομάδα έγινε ξανά μια παρέα (πολύ, πάρα πολύ σημαντικό).
𝟯. Πρέπει να μείνει ο Πογέτ; Δεν βλέπω να μένει αλλά, αν το ήθελε, θα του έδινα την ευκαιρία. Ο Ουρουγουανός ταυτίζεται με το dna της ομάδας, με τον τρόπο που ξέρει να παίζει – κάτι που δεν κατόρθωσε με τον Γερμανό Σκίμπε και τον Ολλανδό Φαν’τ Σχιπ που δεν είχαν ιδέα από άμυνα και νίκες του 1-0. Αν όμως φύγει ναι, μαζί σας, Γιοβάνοβιτς με κλειστά μάτια!
𝟰. Στα πέναλτι αποκλειστήκαμε, εκτός έδρας σε γήπεδο-φωτιά. Αν είχε γίνει στη Νέα Φιλαδέλφεια, απίθανο να μέναμε εκτός Euro.
𝟱. Η Εθνική έχει να εμφανιστεί σε τελική φάση από το 2014 και το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Μικραίνει κι άλλο, κακά τα ψέματα.
𝟲. «Μη τα διαλύσουμε όλα επειδή χάθηκαν δύο πέναλτι, 27 παιδιά κλαίνε στα αποδυτήρια». Η ατάκα του πολύπειρου Γιώργου Τζαβέλλα, όλα τα λεφτά για χθες…
𝟳 𝝹𝝰𝝸 𝝹𝞄𝞀𝝸𝝾𝞃𝝴𝞀𝝾: Είστε οπαδοί της νίκης και όχι φίλοι της Εθνικής. Διάβαζα σήμερα τα σχόλια στο χθεσινό μου σχόλιο (https://tinyurl.com/bdzyvs3b) και πραγματικά απογοητεύτηκα. Δηλαδή αυτή η ομάδα έριχνε 3άρες στην Τσεχία και δίμπαλα στη Βουλγαρία και περιμένατε διπλό δια περιπάτου; Περιμένατε κάτι άλλο; Ματς του 1-0 ήταν. Δεν μπήκε, δεν βάλαμε πέναλτι, τέλος. That’s football.
𝝪𝝘. Δεν θα κάνω podcast για την εθνική ομάδα. Δεν έχει νόημα. Μπορείτε όμως να ακούσετε το τελευταίο, χθεσινό, για το νέο σύστημα διεξαγωγής του Champions League.
