Η αλήθεια είναι ότι δεν διεκδικώ ούτε το αλάθητο ούτε το αλάνθαστο. Ποτέ.
Η αλήθεια είναι πως προβληματίστηκα αν έπρεπε να κάνω αυτό το ποστ. Αλλά δεν κρύβομαι.
Τις προάλλες προέβην σε ένα μάλλον καφρικό ποστ στο Τουίτερ (χωρίς το «μάλλον») που είχα κρίνει ως χιουμοριστικό. Π@παρια χιουμοριστικό ήταν, τέσπα.
Όπου Τουίτερ, ένας χώρος τελικά που παρασύρεσαι (δεν είναι πρόφαση, τουλάχιστον για μένα) και γίνεσαι ο χειρότερος εαυτός σου. Στο 5λεπτο το κατέβασα αλλά τα γνωστά ανώνυμα τρολάκια το έκαναν print screen, το έκαναν σημαία, άρχισαν τα εμετικά σχόλια, τα ταγκς, τις απειλές κλπ. Επέλεξα λοιπόν να κλείσω, για δεύτερη φορά κι αυτή τη φορά ανεπιστρεπτί, τον λογαριασμό εκεί, αρνούμενος να κολυμπήσω στον βούρκο της στοχοποίησης που επιμελώς έχτισαν κάτι ανήλικα και αμούστακα ασπόνδυλα.
Ναι, στον βούρκο που κάκιστα μπήκα.
Διότι συχνά, όπως κι εδώ, προχωράω σε σχόλια που επ’ ουδενί ή ελάχιστα με εκφράζουν. Είναι την ώρα που το αίμα βράζει και το μυαλό δεν σκέφτεται σωστά – από τα αρνητικά μου, ως άνθρωπος κυρίως.
Από χθες έγινα δέκτης χυδαίων και εμετικών μηνυμάτων στα social media (στα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είχα ανοιχτεί και επεκταθεί παραπάνω από το νορμάλ και σταδιακά κλείνω όσα δεν μου προσφέρουν κάτι…). Θα σας αναφέρω ένα: «καρκίνο να πάθεις που έγραψες για τον Μπαρτζώκα». Κοιτάω το προφίλ του στο ΦΒ και βλέπω ένα κοντοκουρεμένο γίδι, ετών 16, cover photo Τσουκαλάς, ποστ με Παναγίες.
Όχι, ψέματα, θα σας αναφέρω και δεύτερο. Ένα άλλο γίδι, αφού έκλεισα το Τουίτερ, δημιούργησε εκεί fake λογαριασμό με το όνομά μου, τα στοιχεία και τις φωτογραφίες μου. Μιλάμε για κόμπλεξ, όχι αστεία. Εννοείται, διότι και δεν είναι η πρώτη φορά και ξέρω να παίζω άμυνα όποτε χρειάζεται, απευθύνθηκα επακριβώς εκεί που χρειαζόταν, εντοπίστηκε η ΙΡ του και σύντομα θα λάβει τον δικαστικό δρόμο το όλο θέμα (μη τα σβήσεις, πολύ αργά). Όχι, παίζουμε…
Θυμήθηκα λοιπόν ένα ρητό.
Ότι υπάρχουν μερικά λάθη, τα οποία φέρνουν λιγότερα προβλήματα εάν δεν τους δίνεις μεγάλη σημασία, παρά να προσπαθείς να τα ξεριζώσεις.
Επέλεξα να μη δώσω σημασία στην πατάτα που έκανα, να κλείσω το Τουίτερ και να τους αγνοήσω (πλην του ενός). Και τούτο το δημόσιο κείμενο, ως δέσμευσή μου μελλοντικά να μην γίνομαι, εν βρασμώ πάντα (ισχύει αλλά δεν είναι δικαιολογία, έσφαλλα, τι να κάνουμε), αυτά που πρώτος ψέγω.
ΥΓ1. Εν τω μεταξύ, άλλον φίλο του Παναθηναϊκού να έχει γράψει τόσα εγκωμιαστικά σχόλια για Μπαρτζώκα και Ολυμπιακό, δεν γνωρίζω, πλην εμού, πλην όμως φρόντισαν να προχωρήσουν σε επιχείρηση διαδικτυακής «δολοφονία» χαρακτήρα. Τους ευχαριστώ λοιπόν, έστω κι αυτούς τους 5-10 με τα ανώνυμα και ψεύτικα προφίλ διότι ήταν ευκαιρία να ξεβρωμίσει το κινητό μου από τοξικά social media.
ΥΓ2. Τις προάλλες, σε μια (άσχετη με το παρόν) ιδιωτική κουβέντα μου με άνθρωπο-δημοσιογράφο του χώρου, πασίγνωστο, ξανά για τα social media, έλαβα την απαιτούμενη αφορμή για να κατανοήσω ορισμένα πράγματα. Και έσχατες επιλογές μου δεν ήταν τυχαίες, αλλά στοχευμένες. Ο συνονόματός μου, μου έκανε άθελά του καλό – απλά δεν το ξέρει. Ακόμη.
YΓ3. Είδατε τι έγινε με το θέμα περί ντοπαρισμένου Ελληνα διεθνή. Προτού καν τσεκαριστεί η είδηση ότι ισχύει (πάντως ο Κυριάκος Θωμαΐδης σπάνια πέφτει έξω σε αποκαλύψεις…), είχε γεμίσει, ποιο άλλο, το Τουίτερ με τους fake και ανώνυμους λογαριασμούς με την… είδηση ότι πρόκειται για τον Φώτη Ιωαννίδη.
Πέρασε ώρα μέχρι να βγει στον Σπορ FM ο Θωμαΐδης και γνωστοποιήσει ότι ο άσος του Παναθηναϊκού είχε περάσει από αντιντόπινγκ κοντρόλ και ήταν, φυσικά, αρνητικός.
Εκεί λοιπόν, στον βόθρο του Τουίτερ, γίδια κάθε ομάδας το παίζουν… ρεπόρτερ. Ειδικά το καλοκαίρι με μεταγραφές.
Κρύβονται πίσω από τη μάσκα και την ανωνυμία τους και γράφουν ό,τι μα ό,τι μ@λακία τους έρθει. Και μιλάμε για τυπάκια, από ανήλικα έως 20-22 ετών, όχι παραπάνω. Το αρχιδ@ακι που κατήγγειλα χθες το πρωί στη δίωξη, είναι 20.
Αέναη συμβουλή: προσέχετε πού διαβάζετε και τι.
