Επίκαιρο – και μη.
Η απογραφή στη χώρα εκκίνησε από την εποχή του Καποδίστρια, άλλες απέτυχαν έκτοτε, άλλες έβγαλαν λαβράκια.
Εν έτει 2021 μ.Χ. ερωτόμαστε αν η χέστρα είναι εντός ή εκτός σπιτιού, η απογραφή του 1928 όμως ήταν από τις πληρέστερες απογραφές του ελληνικού κράτους, μαζί με αυτή του 1920, αφού περιλάμβανε ερωτήματα για το φύλο, την ηλικία, τη θρησκεία, τη γλώσσα και την επαγγελματική κατάσταση των απογραφομένων.
Κύριο μέλημα της απογραφής ήταν η καταμέτρηση των προσφύγων που είχαν καταφύγει σε ελληνικό έδαφος μετά την συνθήκη της Λωζάννης, που πρόβλεπε την υποχρεωτική ανταλλαγή των Ελλήνων χριστιανών της Τουρκίας και των Μουσουλμάνων κατοίκων της Ελλάδας.
Ο συνολικός πραγματικός πληθυσμός της χώρας ανήλθε τότε στους 6.204.684 κατοίκους (ενώ το 1920 ήμασταν 5.536.375).
Και πάμε στα… ωραία, εξ ου και η ανάρτηση. Από τους 6.204.684 κατοίκους, 5.759.523 δήλωσαν ως μητρική γλώσσα την ελληνική. Την τουρκική δήλωσαν 191.254 (εκ των οποίων, ευλόγως αρκετοί, 93.793 τη δήλωσαν στη δυτική Θράκη).
Και, ταρατατζούμ, 63.200 κάτοικοι δήλωσαν ως μητρική γλώσσα τη «μακεδονοσλαβική», δηλαδή τις σλαβικές διαλέκτους της Βόρειας Ελλάδας, ενώ 33.634 την «ισπανική», εννοώντας τη Λαντίνο, τη διάλεκτο των Σεφαρδιτών Εβραίων. Ακολούθησαν η αρμενική με 33.634, καθώς, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, μαζί με τους Έλληνες, κατέφυγε στην Ελλάδα και ένας αριθμός Αρμενίων – έπειτα η «κουτσοβλαχική» με 19.703, η «αλβανική» (αρβανίτικα ήταν στο απογραφολόγιο) με 18.773, η βουλγαρική με 16.775, η αθιγγανική με 4.998, η ρωσική με 3.295, η ιταλική με 3.199 και η αγγλική 2.098.
Πριν από 93 χρόνια λοιπόν ρωτούσαμε τους Έλληνες αν μιλούσαν μακεδονοσλαβικά και η τότε ελληνική κυβέρνηση (του Αλέξανδρου Ζαΐμη), στην οποία συμμετείχε και ο Ιωάννης Μεταξάς, αναγνώριζε τη «μακεδονοσλαβική» γλώσσα. Επειδή, ευλόγως, η εθνική γραμμή τότε έδινε αγώνα να μην εκβουλγαριστούν οι Έλληνες σλαβόφωνοι, οι λεγόμενοι Σλαβομακεδόνες.
Οι συγκρίσεις με το σήμερα και τη γειτνίαση, προκαλούν εθνικό γέλωτα.
