Κόρινθος – Παναργειακός 0-1. Το χάρηκα, για πολλούς λόγους.
Κατ’ αρχάς είδα 4.000 Κορίνθιους και καμιά 300 Αργείτες να γεμίζουν ένα γήπεδο ομάδας Γ’ Εθνικής. Το μισό είναι λειτουργικό, οι απέναντι εξέδρες όχι. Κρίμα και κακώς.
Είδα πολύ κόσμο στο γήπεδο. Αυτό λείπει. Λείπει πολύ. Λείπει η Κόρινθος από τις πρώτες δύο κατηγορίες. Όπως ο Παναργειακός, όπως και άλλες. Ειδικά τις Πελοποννήσου.
Είδα νέα παιδιά στο γήπεδο. Είδα ωραίο κλίμα, χωρίς τραμπουκισμούς. Μόνο κάνα καντηλάκι. Εξαίρεση ο ως χθες πρόεδρος του ΠΑΣ Κόρινθος, Αλέξης Κούγιας. Εφυγε και γλιτώσατε, φίλοι Κορίνθιοι.
Μίλησα με πολλούς ντόπιους. Ωραίοι τύποι. Ακομπλεξάριστοι. Που αγαπούν το ποδόσφαιρο.
Είδα τον Παναργειακό να μπαίνει σε τροχιά ανόδου στη Super League 2. Από το 1997-98 λείπει από τη β’ κατηγορία. Πολλά τα χρόνια. Και, να ξέρετε, αγαπάμε πολύ την μπάλα εδώ στο Άργος…
Επέλεξα να κάτσω, ως πάντα, στα δημοσιογραφικά. Ό,τι έχουν απομείνει από αυτά – δυστυχώς σε σχεδόν όλα τα γήπεδα πλην Super League, είναι άθλιες οι συνθήκες. Ούτε καρέκλα δεν βρήκα…
Εύχομαι στον ΠΑΣ Κόρινθος να βρει την αγωνιστική υγειά του. Νέα ομάδα, με νέα παιδιά. Έχει μέλλον μπροστά της η ομάδα.
Και εύχομαι να πάνε όλα καλά, να ανέβουμε. Υπεραγαπώ τον Παναργειακό και όποτε μπορώ (όχι συχνά) πάω και βλέπω ματς, ειδικά στην Αττική. Άλλοι όμως, Αργείτες, είναι πάντα δίπλα του. Ακόμη και την εποχή της Δ’ Εθνικής. Τους σφίγγω το χέρι.
