Αφού ο Αλαφούζος τράβηξε την πρίζα και ο Παναθηναϊκός μίκρυνε, η περσινή σεζόν τον δίδαξε. Επιτέλους βρήκε προπονητή και, κυρίως, ποδοσφαιράνθρωπο με τρομερό ήθος.
Το βήμα να στρώσει η ομάδα, να γίνει ανταγωνιστική, έγινε.
Συνδυάστηκε και με τον πρώτο τίτλο μετά από 8 χρόνια, το Κύπελλο, αλλά και την έξοδο στην Ευρώπη.
Πολλά μαζί. Η φετινή σεζόν άρχισε με πρόωρο ευρωπαϊκό αποκλεισμό, με αργοπορία στις μεταγραφές, με ένα ρόστερ 14-15 παικτών αλλά το ευνοϊκό πρόγραμμα στην αρχή και οι νίκες, μαζί με τη δουλειά παικτών και προπονητή, συνέβαλλαν στο να επεκταθεί το σερί στις δέκα νίκες, με μόλις 3 γκολ παθητικό.
Μια ομάδα με αυτοματισμούς, μια ομάδα που δεν πτοήθηκε από την απώλεια του αρχισκόρερ της, μια ομάδα που έχει πίστη στο πλάνο, στο γήπεδο.
Κομβικό το καλύτερο φετινό ματς, όπου οι Σλοβένοι σήκωσαν το βάρος της απουσίας του Αΐτορ. Ο Παναθηναϊκός πάει με πατημένο το γκάζι.
Αλλά…
Αλλά, όλα τα σερί κάποτε τελειώνουν. Θα έρθει, νομοτελειακά, και η «κοιλιά», πάνω που οι διώκτες του θα βρίσκουν φόρμα.
Αλλά, ο Παναθηναϊκός τα πάει εξαιρετικά με τον Ολυμπιακό στα ντέρμπι όταν κατεβαίνει ως αουτσάιντερ, όχι με το άγχος που προσδίδει η ταμπέλα του φαβορί.
Αλλά, δεν κρίθηκε τίποτε. Έχει να δώσει άλλα 16 ματς στη regular season και 10 ντέρμπι στα play offs.
Αλλά, την άνοιξη κρίνονται όλα φέτος. Στα play offs. Όχι νωρίτερα, ακόμη κι αν μπει τότε με 9-10 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο.
ΥΓ. Όπως και προ της σέντρας έλεγα και έγραφα ότι η ΑΕΚ έχει τον πρώτο λόγο και αξίζει ως αουτσάιντερ για μακροχρόνιο κατάκτησης, εμμένω και τώρα ότι παραμένει (στα μάτια μου) πρώτο φαβορί.
