Θα μπορούσα να γράψω για τους πρωταθλητές του Φεβρουαρίου του ΠΑΟΚ.
Θα μπορούσα να αναφέρω για τους Κούγιες και τη Μάρθα Βούρτση του Πειραιά.
Θα μπορούσα να γράψω για το φετινό σπρώξιμο της ΑΕΚ και τα φιλικά που δίνει.
Θα μπορούσα να περιγράψω πώς το «αδικημένος Παναθηναϊκός» είναι ένα μύθευμα.
Δεν το πράττω. Διότι και δεν το πιστεύω και δεν με εκφράζει. Ειλικρινά. Πλακωθείτε στα σχόλια, ξέρετε εσείς.
My view: Μα τι πρωτάθλημα είναι (και) το φετινό! Αφήστε εμάς τους, ελάχιστους, ρομαντικούς του ποδοσφαίρου να χαιρόμαστε με την εξέλιξη.
Τον μέχρι τις προάλλες τελειωμένο από τη σεζόν Ολυμπιακό να επανέρχεται δυναμικά (επειδή πήρε προπονητή και όχι τουρίστα – ευχαριστούμε και για την πληρωμή στο στοίχημα).
Τον Παναθηναϊκό να έχει κάνει, μεταξύ μας (μετά την αλλαγή προπονητή) υπέρβαση στα απανωτά ντέρμπι πρωταθλήματος και κυπέλλου και να γκελάρει απρόσμενα (όπως τόσες και τόσες ομάδες).
Την ΑΕΚ να παίζει με μενταλιτέ πρωταθλήτριας ακόμη και στα μέτρια βράδια της.
Τον ΠΑΟΚ να παίζει ως τώρα το καλύτερο ποδόσφαιρο αλλά να μην αντέχει στην πίεση.
Πλην όμως, με τη διαφορά τους (και των 4!) να είναι μόλις στους 5 βαθμούς, τα φετινά play offs θα είναι ιστορικά. Αρκεί να παιχτεί αυτό που πραγματικά αγαπάμε, εκεί που πραγματικά πρέπει: ποδόσφαιρο. Στο γήπεδο.
