Απίθανες, αδιανόητες στιγμές ζήσαμε φέτος εμείς οι, λίγοι και εκλεκτοί, φαν του σνούκερ.
Από το… πουθενά (κάπου 40.00 πρέπει να πλήρωνε…) ο απίθανος Βέλγος Λούκα Μπρεσέλ έκανε μυθικό τουρνουά φέτος στο Σέφιλντ και κατέκτησε το Παγκόσμιο 2023!
Ναι, δεν πήρε Μουντιάλ η χρυσή γενιά του Βελγίου και πήρε ο Μπρεσέλ!
Για να καταλάβετε, και μόνο που ήταν στα ημιτελικά του Παγκοσμίου του σνούκερ ο Λούκα ήταν σαν να ήταν στα ημιτελικά ενός Μουντιάλ… η Ελλάδα. Και στο τέλος να το πάρει.
Ο Μπρεσέλ σε άλλες πέντε παρουσίες του στα τελικά, είχε αποκλειστεί σε όλες στον πρώτο γύρο. Και στα 28 του τα κατάφερε, όχι τυχαία, ούτε με ρέντα. Με πολύ δουλειά, για να γίνει ο πρώτος νικητής του Παγκοσμίου του σνούκερ εκτός… βρετανικής αυτοκρατορίας!
Ναι, του έτυχε ο νεαρός, άπειρος (μόλις 20 ετών) Κινέζος Σι στα ημιτελικά αλλά για να περάσει, ο Μπρεσέλ γύρισε το ματς από το 5-14 σε 17-15 με τα 11 σερί νικηφόρα frames να αποτελούν το απόλυτο ρεκόρ του τουρνουά! Νωρίτερα, στα προημιτελικά είχε αποκλείσει κοτζάμ Ρόνι Ο’Σάλιβαν με 13-10 γυρνώντας από το 6-10 παίρνοντας επτά συνεχόμενα! Και στον τελικό, υπέταξε με 18-15 τον τετράκις παγκόσμιο πρωταθλητή Μαρκ Σέλμπι.
Ένα νέο αστέρι του σνούκερ «γεννήθηκε» φέτος, σε ένα σπορ που συχνά έχει εκπλήξεις στο Παγκόσμιο. Κάτι ανάλογο είχε κάνει, θυμάμαι πρόχειρα, το 2005 ο Σον Μέρφι αλλά έκτοτε δεν είχε ανάλογη πορεία.
Άξιος ο Λούκα. Άξιος.
ΥΓ. Κάθε new top entry, βοηθά το σπορ. Δεν θα γεράσουμε βλέποντας Ρόνι, Τζον και Μαρκ με τη στέκα στο ένα χέρι και τη μαγκούρα στο άλλο.
Ηρθαν ο Σέλμπι, ο Τραμπ, ενίοτε ξεπετάγεται ένας Μέρφι, ένας Μπίνγκαμ αλλά το σπορ χρειάζεται νέους σταρ. Νέα ινδάλματα. Νέους (για μύστες) που σε κολλάνε στο γυαλί.
Ο Μπρεσέλ με είχε κερδίσει από καιρό αλλά αυτό το πράμα φέτος δεν το περίμενα. Οχι τόσο γρήγορα, στα 28 του, όχι τόσο… εύκολα. Διότι στον τελικό το έκανε να μοιάζει εύκολο. Low profile player, ό,τι ακριβώς χρειαζόταν.
Υπάρχουν κι άλλοι… Μπρεσέλ; Προφανώς.
- Αυτό το παιδάκι, ο Σι, είναι case study, μακάρι να συνεχίσει έτσι.
- Ο Μαρκ Αλεν έκανε εξαιρετική σεζόν, αν και του χρόνου είναι ίδιος, ανεβαίνει κι άλλο σε επίπεδο (37 είναι, ό,τι πρέπει).
- Ο (μη βαράτε ρονικοί) Χοσεΐν Βαφαεΐ έχει ταλέντο, πρέπει να δουλέψει κι άλλο.
- Ο Αντονι ΜακΓκιλ το γυροφέρνει, ας μην τον υποτιμάμε. Ούτε τον Κάιρεν Γουίλσον (και για τους δύο έχω την αίσθηση πως ως το 2030 θα τους έχουμε δει world champs).
- Και, κυρίως, ο Ελιοτ Σλέσορ που με έχει κερδίσει πια. 28χρονος κι αυτός.
