5 Μαΐου 1956. Σαν σήμερα, στον αγώνα για το FA Cup ανάμεσα σε Μάντσεστερ Σίτι και Μπέρμιγχαμ, λαμβάνει χώρα ο πιο… διάσημος τραυματισμός στην ιστορία… Ο Μπερτ Τράουτμαν, κίπερ της Σίτι, τραυματίστηκε σε μια απόκρουση, έμεινε για ώρα στο έδαφος αλλά, μιας και τότε δεν είχαν… εφευρεθεί οι αλλαγές, έσφιξε τα δόντια. Και, τρεις ημέρες μετά κι αφού έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις, διαπιστώθηκε ότι είχε σπάσει τον λαιμό του! Θα μπορούσε να είχε πεθάνει…
Είχαν εξαρθρωθεί πέντε σπόνδυλοι του λαιμού του, ένας εκ των οποίων είχε σπάσει σε δυο κομμάτια! Παρά τον τραυματισμό του, συνέχισε να παίζει, κάνοντας ζωτικής σημασίας αποκρούσεις για να διατηρήσει το προβάδισμα της ομάδας του. Τρεις ημέρες αργότερα οι ακτινογραφίες έδειξαν το μέγεθος του προβλήματος.
Τα 15-17 λεπτά μέχρι τη λήξη του αγώνα είναι με διαφορά η πιο επική ιστορία που έχει καταγραφεί στο αγγλικό ποδόσφαιρο, η πιο μεγάλη στιγμή στην παρουσία των τερματοφυλάκων στο ποδόσφαιρο. Το σημείο εκείνο, που το πάθος και η επιθυμία, κατατροπώνουν τη λογική και τον πόνο, το ζενίθ της ποδοσφαιρικής αυτοθυσίας που κάποιος πιο ρεαλιστής, εύκολα μπορεί να χαρακτηρίσει και επιτομή της ανθρώπινης απερισκεψίας.
Μ’ ένα λαιμό που από μακριά καταλάβαινες ότι δεν στέκει καλά, ο Τράουτμαν, όχι μόνο έμεινε όρθιος κάτω από την εστία του αλλά έκανε και δυο σημαντικές αποκρούσεις, φτάνοντας μάλιστα στο αδιανόητο σημείο να ρισκάρει να χτυπήσει ξανά κάνοντας κανονικά βουτιές αλλά και εξόδους. Σε μια απ’ αυτές τις εξόδους, μάλιστα, συγκρούστηκε στον αέρα μ’ έναν αμυντικό του, καταλήγοντας ξανά πεσμένος στο χόρτο. Όταν ο γιατρός μπήκε για άλλη μια φορά στο γήπεδο για να τον εξετάσει, ο Μπερτ επέμεινε να ολοκληρώσει το παιχνίδι. Λίγο καιρό αργότερα θα δήλωνε πως πέρασε τα τελευταία λεπτά του αγώνα «…μέσα σ’ ένα είδος ομίχλης»!
Το παιχνίδι τέλειωσε χωρίς το σκορ να αλλάξει, η Σίτι πήρε το Κύπελλο που είχε χάσει μόλις την προηγούμενη χρονιά, ο Μπερτ παρέλαβε κανονικά το μετάλλιο του από τον Πρίγκιπα Φίλιππο, μαζί με ένα πριγκιπικό προσωπικό σχόλιο πως ο λαιμός του δεν φαινόταν και πολύ στα καλά του και πέρασε όλη τη μέρα του τελικού αδυνατώντας να στρίψει το κεφάλι του.
Ο Τράουτμαν επέστρεψε, εμφανώς ανέτοιμος, στα γήπεδα εφτά μήνες αργότερα, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 1956.
Ναζί αξιωματικός…
Η ιστορία του Γερμανού τερματοφύλακα είναι όμως απίθανη και για άλλους λόγους. Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1923 στη Βρέμη και ήταν αλεξιπτωτιστής των ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολεμώντας στο ανατολικό μέτωπο, κερδίζοντας πέντε μετάλλια, συμπεριλαμβανομένου ενός Σιδηρού Σταυρού. Αργότερα, όταν μεταφέρθηκε στο δυτικό μέτωπο, συνελήφθη από τους Βρετανούς όταν ο πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του.
Όντας ένας από τους μόλις 90 από τους αρχικά 1.000 του συντάγματός του που επιβίωσε του πολέμου, μεταφέρθηκε σε ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου στην Αγγλία. Αρνήθηκε τον επαναπατρισμό και μετά από την απελευθέρωσή του, το 1948, εγκαταστάθηκε στο Λανκασάιρ, συνδυάζοντας γεωργικές εργασίες με το ποδόσφαιρο, παίζοντας ως τερματοφύλακας για μια τοπική ομάδα.
Μετά τον πόλεμο αρνήθηκε να επιστρέψει στη κατεστραμμένη Γερμανία. Οι Βρετανοί του προτείνουν να επαναπατριστεί, ο ίδιος το αρνείται κι αρχίζει να δουλεύει ως εργάτης σε μία φάρμα της περιοχής, να βοηθάει στην καταστροφή πυρομαχικών στη μονάδα που ήταν κρατούμενος και να παίζει ως τερματοφύλακας, όπως έκανε και στη Γερμανία, στον τοπικό ερασιτεχνικό σύλλογο της Σεντ Χέλεν. Οι εμφανίσεις του προκαλούν το ενδιαφέρον της Μάντσεστερ Σίτι και τον Οκτώβριο του 1949 κλήθηκε να υπογράψει.
Η απόφαση του συλλόγου να υπογράψει έναν αλεξιπτωτιστή πρώην στρατιώτη του εχθρού, προκάλεσε τις έντονες διαμαρτυρίες των οπαδών της.
Στη Σίτι
Μόλις τέσσερα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, ο σύλλογος αποκτούσε, όχι απλώς πρώην εχθρό, αλλά αξιωματούχο των ναζί. Οι κάτοχοι διαρκείας ξεκίνησαν μποϋκοτάζ και 20.000 από αυτούς διαδήλωσαν έξω από τα γραφεία της ομάδας τη μέρα που επρόκειτο να υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο. Στις εξέδρες υπήρχαν πανό και συνθήματα που τον έλεγαν «Κράουτ» και «Ναζί». Ο τότε αρχηγός της Σίτι, ο Ερικ Γουέστγουντ, που είχε πολεμήσει στη Νορμανδία, είπε ότι «δεν υπάρχει κανένας πόλεμος στα αποδυτήρια»! Ευτυχώς και οι υπεύθυνοι της ομάδας σκέφτηκαν ότι, ακόμα κι η βασίλισσα έχει γερμανική καταγωγή και έκλεισαν τα αυτιά τους στις φωνές των φανατικών. Και δεν έχασαν.
Με την πάροδο του χρόνου, κέρδισε την αποδοχή μέσα από τις εμφανίσεις του στην εστία της Σίτι, παίζοντας σε όλους, εκτός από πέντε, από τους επόμενους 250 αγώνες του συλλόγου!
Ο ίδιος γίνεται επαγγελματίας και ο πρώτος ποδοσφαιριστής της ιστορίας στην Αγγλία που θα φορέσει Adidas, λόγω της προσωπικής σχέσης που είχε με τον Άντι Ντάισλερ (Adolf «Adi» Dassler)!
Έπαιξε για την Μάντσεστερ Σίτι μέχρι το 1964, κάνοντας 545 εμφανίσεις. Πλέον, θεωρείται «Θρύλος της Σίτι» (City Legend). Από το 1949 έως το 1964 έπαιξε σε 508 αγώνες πρωταθλήματος. Ένα ακόμα χρόνο τον πέρασε στη Γουέλιγκτον Τάουν, τη σημερινή Τέλφορντ, όπου έκλεισε την καριέρα του παίζοντας σε δύο μόνο αγώνες.
Ο… καημός του και η περιοδεία
Είχε όμως έναν καημό, να παίξει με την εθνική ομάδα της Γερμανίας. Το 1953 συναντιέται με τον τότε ομοσπονδιακό τεχνικό, τον Σεπ Χερμπέργκερ , που τον ενημερώνει ότι για πολιτικούς λόγους δεν μπορεί να τον καλέσει. Αυτό θα ήταν εφικτό μόνο αν έπαιζε στο γερμανικό πρωτάθλημα. Ο Τράουτμαν ζητάει μεταγραφή, η Σίτι το αρνείται αρχικά, ενώ στη συνέχεια του βάζει τιμή πώλησης 20.000 λίρες. Τότε ήταν εξωφρενικά λεφτά, ειδικά για τους Γερμανούς που είχαν αυστηρή πολιτική για μεταγραφές: ο μισθός που παίρνει ο παίχτης επί 52, maximum τιμή. Παρ’ όλ’ αυτά πείθει τη Σίτι να κάνει μια περιοδεία στη Γερμανία το καλοκαίρι του 1953, μπας και τον δουν και τον αγοράσουν. Η συμφωνία έλεγε ότι η Σίτι θα έπαιρνε 500 λίρες για κάθε παιχνίδι που αγωνιζόταν ο Τράουτμαν.
Οι Άγγλοι δεν λένε όχι στα λεφτά και δέχτηκαν. Οι συμπαίχτες του Τράουτμαν περνούσαν… ζάχαρη στις μπυραρίες πίνοντας όση ώρα δεν ήταν στο γήπεδο, ενώ ο ίδιος ήταν ο μόνος που το έβλεπε σοβαρά. Πρώτο φιλικό με τη Μπάγερν, τότε μια άσημη ομάδα στη β’ κατηγορία λήγει 3-3. Το δεύτερο με τη Γκρόιτερ Φιρτ, νίκη για τη Σίτι με 2-0 και το τρίτο, με τους Κίκερς της Στουτγκάρδης, 2-2. Οι Άγγλοι λένε ότι το όνομα «Κίκερς» το τίμησαν δεόντως σε αυτό το «φιλικό»!
Στο τέταρτο, νίκη πάλι 1-0 επί της FSV Φρανκφούρτης και τελευταίο παιχνίδι κόντρα στη Βούπερταλ. Ο Τράουτμαν έχει τραυματισμό αλλά ο ίδιος καίγεται να παίξει και η διοίκηση καίγεται για τις 500 λίρες. Ένεση λοιπόν και μέσα. Στο παιχνίδι αυτό πήγαν και οι Βρετανοί στρατιώτες που υπήρχαν στην περιοχή. Στο παιχνίδι πέφτει πολύ κλωτσιά και κάποια στιγμή ο Μπιλ ΜακΆνταμς δεν την… παλεύει άλλο και ρίχνει μπουνιά στο Γερμανό που του έκανε τάκλιν. Ξεσπά γενική σύρραξη μέσα στο γήπεδο με τη Γερμανική Αστυνομία να μπαίνει μέσα και να κυνηγάει τον προπονητή της Σίτι, Ολ Μπλάιτλι!
Λίγο πριν αρχίσουν τα πραγματικά πυρά και χωρίς να πέσουν ανακοινώσεις από μεγάφωνα και τέτοια γραφικά, οι παίχτες ηρεμούν και το επεισόδιο λήγει. Ο Τράουτμαν είναι τραυματίας και μένει στη Γερμανία για θεραπεία, που την πληρώνει από την τσέπη του. Καμία γερμανική ομάδα δεν τον αγοράζει και επιστρέφει στη Σίτι. Η Γερμανία, το 1954 γίνεται Παγκόσμια Πρωταθλήτρια με το περιβόητο… θαύμα της Βέρνης.
Το τέλος
Στη συνέχεια έγινε προπονητής. Εργάστηκε στη Γερμανία σε μικρομεσαίες ομάδες, όχι πάντα χωρίς προβλήματα από τους εκεί φανατικούς που τον θεωρούσαν… προδότη και στη συνέχεια έδωσε τα φώτα του σε εθνικές ομάδες όπως η Μπούρμα, η Λιβερία και το Πακιστάν. Τιμήθηκε με πολλά μετάλλια για την εμπέδωση της αγγλογερμανικής φιλίας.
Το 2004, διορίστηκε επίτιμο μέλος του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (OBE) για την προώθηση της αγγλογερμανικής κατανόησης μέσω του ποδοσφαίρου.
Ο Μπερτ Τράουτμαν έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών, στις 19 Ιουλίου του 2013, στη Λα Γιόσα, κοντά στη Βαλένθια, στην Ισπανία. Προηγουμένως, είχε προσθέσει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην αιχμαλωσία του στην Αγγλία και στην ιστορία με το σπασμένο λαιμό, δυο καρδιακές προσβολές οι οποίες επίσης, δεν μπόρεσαν να τον σταματήσουν και μια ατελέσφορη επιθυμία να τιμήσει τα χρώματα της πατρίδας του. Η ιστορία του έγινε θέμα σε όλο τον κόσμο και ο μύθος του θα παραμείνει ζωντανός για όσο θα υπάρχει αυτό το παιχνίδι που λέγεται ποδόσφαιρο…
ΥΓ. Η ταινία «The keeper» (Ο τερματοφύλακας) που γύρισε ο σκηνοθέτης Mάρκους Ρόουζμίλερ έχει για θέμα της τον Γερμανό Τράουτμαν που από αιχμάλωτος πολέμου έγινε πρωταγωνιστής του βρετανικού ποδοσφαίρου τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60.
Ημιεπαγγελματίας ποδοσφαιριστής κι ο ίδιος ο Ρόουζμίλερ , δούλεψε την ταινία σχεδόν μια δεκαετία. Έμαθε για τον Τράουτμαν από τον παραγωγό Ρόμπερτ Μαρτσίνιακ, ο οποίος του είπε για έναν Γερμανό τερματοφύλακα που έσπασε το λαιμό του παίζοντας για μια αγγλική ομάδα στον τελικό του FA Cup.
Στη ζωή του έκανε τρεις γάμους… Η ταινία αναφέρεται στο ρομάντσο του με την Μάργκαρετ Φλίαρς, κόρη του γραμματέα της τοπικής ομάδας. Η Μάργκαρετ έγινε η πρώτη του γυναίκα με την οποία απέκτησε ένα γιο, που σκοτώθηκε σε ηλικία 5 χρονών σε τροχαίο, λίγους μήνες μετά τον «τελικό του Τράουτμαν». Η απώλεια μεγάλη, παραλίγο να του στοιχίσει την καριέρα. Έκανε καιρό να ξεπεράσει τον χαμό του γιου του και να αγωνιστεί ξανά. Με την Μάργκαρετ έκανε άλλους δυο γιους. Το ζευγάρι χώρισε το 1972. Εκείνη πέθανε το 1980.
