Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι, κατά γενική ομολογία, top class προπονητής. Ειδικά την προηγούμενη διετία εμφάνισε στο ευρωπαϊκό μπάσκετ κάτι τελείως νέο, case study για μιμητές προπονητικά.
Ο Μπαρτζώκας είναι προπονητής. Μα και άνθρωπος. Από τη μια, το ξέσπασμά του τις προάλλες στο ΟΑΚΑ ήταν απαράδεκτο (για προπονητή) μεν, δικαιολογημένο δε. Για κάθε προπονητή ή παίκτη σε «αντίπαλη έδρα». Είπαμε: άνθρωποι είναι.
Από την άλλη όμως, και σε τούτο είμαι κάθετος, έχει κάθε μα κάθε δικαίωμα να βρίζει στο γήπεδο, να χτυπιέται, να κάνει ό,τι θέλει. Όπως εγώ, όπως εσύ που με διαβάζεις τώρα, όπως όλοι.
Το ότι έχει στοχοποιηθεί από συγκεκριμένα ελληνικά, χριστιανοταλιμπανικά κέντρα επειδή… κατεβάζει Παναγίες την ώρα του αγώνα, δεν είναι τυχαίο. Είναι τα ίδια κέντρα που γράφουν τα χειρότερα για τον Εργκίν Αταμάν, μόνο και μόνο επειδή είναι… Τούρκος. Κι όμως… Τα ίδια (και μιντιακά) κέντρα που προεκλογικά, από εκεί που έγραφαν αποκλειστικά του… Αστέρα Τρίπολης (ουδείς ασχολείται) και φήμες για τη Μενεγάκη και την Σκορδά, αίφνης γύρισαν το χορό και στήριξαν αυτό το γελοιωδέστατο κόμμα ονόματι Νίκη.
Αυτά τα συγκεκριμένα κέντρα ενοχλεί ο Μπαρτζώκας επειδή είναι αυτός που είναι. Ένας εξαιρετικός, αδιαμφισβήτητα εξαιρετικός, προπονητής, με ψεγάδια τα ξεσπάσματά του. Και τι έγινε;
Είναι απλά τα πράγματα.
Όποιος ενοχλείται από κάτι που βλέπει, αλλάζει κανάλι.
Όποιος ενοχλείται από κάτι που ακούει, αλλάζει ραδιόφωνο.
Όποιος ενοχλείται από κάτι που διαβάζει, δεν το/τον ξαναδιαβάζει.
Πολύ απλά.
