“Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου” (Παλαιών Πατρών Γερμανός, 1820): Πώς αντιμετωπίστηκαν πολλοί ήρωες του 1821 απο ντόπιους αστούς, κοτζαμπάσηδες, αρχιρασοφόρους κ.α που πήραν τελικά την θέση των Οθωμανών στην εκμετάλλευση του λαού;
Ο μεγάλος επαναστάτης Ρήγας Φεραίος που ήθελε να ενώσει όλους τους λαούς των Βαλκανίων, χριστιανούς και μουσουλμάνους, στον αγώνα ενάντια στην Οθωμανική απολυταρχία, προδόθηκε απο Έλληνα, που τον κατέδωσε στην Αυστριακή αστυνομία. Αυτή τον παρέδωσε, μαζί με τους συντρόφους του, στους Οθωμανούς. Αυτοί τους δολοφόνησαν όλους. Ο Γρηγόριος ο Ε’ (που αργότερα αφόρισε την Επανάσταση) εκείνη την περίοδο έγραψε επιστολή με την οποία καταδίκαζε τα κείμενα του Ρήγα και καλούσε τους δεσποτάδες να κατάσχουν το επαναστατικό μανιφέστο του.
Παρόμοιες “εκστρατείες” έκαναν και άλλα ηγετικά στελέχη της Εκκλησίας. Ο Εμμανουήλ Ξανθός, ένας απο τους τρείς ιδρυτές της “Φιλικής Εταιρείας” (οι άλλοι ήταν ο Αθανάσιος Τσακάλωφ που έφυγε απο την Ελλάδα το 1832 και ο Νικόλαος Σκουφάς που πέθανε πριν το ξέσπασμα της επανάστασης, το 1818), αναγκάστηκε να καταφύγει στην Βλαχία αφού προσπάθησε να οργανώσει την απόδραση του Αλέξανδρου Υψηλάντη απο τις Αυστριακές φυλακές. Εκεί παρέμεινε ξεχασμένος ως το 1837, οπότε και αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σε πλήρη ανέχεια, μάταια αποζητώντας σύνταξη από το Δημόσιο, ή έστω ένα ελάχιστο βοήθημα, το οποίο δεν του δόθηκε ποτέ.
Πάμφτωχος πέθανε και ο Παναγιώτης Σέκερης, ηγετικό στέλεχος/χρηματοδότης της Φιλικής Εταιρείας που έδωσε ΟΛΗ του την περιουσία για τον Αγώνα.
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, που πρώτος σήκωσε τα όπλα της επανάστασης στην Μολδοβλαχία τον τον Φεβρουάριο του 1821, αφορίστηκε απο το Πατριαρχείο, προδόθηκε απο τοπικούς άρχοντες και τελικά συνελήφθη και φυλακίστηκε απο τους Αυστριακούς. Στη φυλακή πέρασε τα πάνδεινα. Πέθανε στην Βιέννη, λίγο μετά την αποφυλάκιση του, μόλις 36 ετών, σε απόλυτη φτώχεια, εγκαταλελειμμένος. Για 136 χρόνια, το Ελληνικό κράτος δεν ενδιαφέρθηκε ούτε καν για την μεταφορά των οστών του στην Ελλάδα. Μεταφέρθηκαν στο Πεδίον του Άρεως στην Αθήνα το 1964.
Ο φιλικός τσαγκάρης Παναγιώτης Αναστασόπουλος, που πρώτος σήκωσε τη σημαία της της Επανάστασης στην Πάτρα, δολοφονήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1821 απο άλλους οπλαρχηγούς που τον φθονούσαν και το όνομα του σβήστηκε απο την ιστορία για να τοποθετηθεί στην θέση του ο μύθος της Αγίας Λαύρας και του Παλαιών Πατρών Γερμανού, ταιριαστός στην προπαγάνδα της δήθεν “εθνικής συνείδησης”.
Ο φιλικός ναυτικός Αντώνης Οικονόμου, ήταν ο πρώτος που σήκωσε την σημαία της επανάστασης στην Ύδρα ενάντια στους πλοιοκτήτες, που δεν ήθελαν να ξεκινήσουν την επανάσταση. Έδιωξε τον διοικητή του νησιού και εγκαθίδρυσε λαϊκή εξουσία. Δολοφονήθηκε τον Δεκέμβρη του 1821 απο στρατιωτικό απόσπασμα που είχαν μισθώσει πρόκριτοι και πλοιοκτήτες ενω πήγαινε στην Εθνοσυνέλευση στο Άργος για να αποκαλύψει την προδοσία και τα εγκλήματα τους.
Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα εξορίστηκε στις Σπέτσες, χάνοντας τον κλήρο γης που το Κράτος της είχε παραχωρήσει στο Ναύπλιο, όταν ζήτησε την απελεύθερωση του Κολοκοτρώνη, την πρώτη φορά που αυτός φυλακίστηκε. Απογοητευμένη, αποτραβήχτηκε απο τον αγώνα, όμως όταν ο Ιμπραήμ Πασάς αποβιβάστηκε στην Πελοπόννησο, άρχισε να προετοιμάζεται για νέες μάχες. Δολοφονήθηκε όμως σε μια γελοία συμπλοκή επειδή ο μικρότερος γιος της είχε ερωτευτεί την κόρη της πολύ πλούσιας οικογένειας των Κουτσαίων στις Σπέτσες. Οι Κουτσαίοι δεν ήθελαν γάμο μεταξύ των δύο οικογενειών γιατί η Μπουμπουλίνα είχε ξοδέψει πια την τεράστια περιουσία της για τον αγώνα (μια άλλη εκδοχή ισχυρίζεται ότι είχαν “τάξει” την κόρη τους σε πλούσια οικογένεια). Όταν, το 1825,οι δύο νέοι διέφυγαν μαζί, ο Ιωάννης Κούτσης δολοφόνησε την Μπουμπουλίνα. Η ελληνική κυβέρνηση έκλεισε την υπόθεση και δεν αναζήτησε τους δράστες.
Οι κλέφτες του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη εξοντώθηκαν απο τους Οθωμανούς το 1805, με την βοήθεια της ηγεσίας της Εκκλησίας, που τους αφόρισε. Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης ξέφυγε τελευταία στιγμή ενω ο αδελφός του Δημήτρης προδόθηκε απο έναν καλόγερο και δολοφονήθηκε απο τους Οθωμανούς. Μετα την επανάσταση ο Κολοκοτρώνης κατέληξε να κατηγορηθεί για συνωμοσία κατά του Όθωνα και τον συνέλαβαν το 1833. Φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο δια αποκεφαλισμού. Έντιμοι δικαστές αρνήθηκαν να υπογράψουν την απόφαση.
Ο Ανδρέας Λόντος έδωσε όλη την περιουσία του για τον αγώνα. Μετα την επανάσταση κυνηγήθηκε απο τα ανάκτορα και τον Κωλέττη. Αυτοκτόνησε το 1846, σε ηλικία 62 ετών “μη δυνάμενος να ανεχθεί την ένδεια του”.
Σε φτώχεια πέθανε και η Μαντώ Μαυρογένους το 1840.
Ο Θεόφιλος Καΐρης, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του νεοελληνικού Διαφωτισμού, πέθανε (ουσιαστικά δολοφονήθηκε) το 1853 στη φυλακή, κυνηγημένος απο την Εκκλησία και το Ελληνικό κράτος ως “αιρεσιάρχης”.
Ο κατάλογος των ονομάτων είναι μόνο ενδεικτικός.
Όταν ολοκληρώθηκε η αστική Επανάσταση του 1821 στην Ελλάδα η κυρίαρχη τάξη-σε συνεργασία με το κατεστημένο που συνεργαζόταν με τους Οθωμανούς στην Τουρκοκρατία -έχασε αμετάκλητα κάθε προοδευτικό χαρακτήρα. Τα ίδια έγιναν-με την μια η άλλη μορφή-σε όλες τις αστικές επαναστάσεις στην Ευρώπη και αλλού. Έτσι, στην Ελλάδα έγινε προσπάθεια να σβήσει κάθε μνήμη του αυθεντικού εξεγερμένου 1821 και πολλοί αγωνιστές αντιμετωπίστηκαν με περιφρόνηση ή ακόμα και καταδίωξη και φυσική εξόντωση ενω το ελληνικό κράτος πλαστογράφησε ακόμα και την επέτειο της επανάστασης μεταφέροντας την 25 Μαρτίου ώστε να συγχωνευθεί με τον με τον “Ευαγγελισμό της Θεοτόκου” και να πάρει θρησκευτική απόχρωση (ενω η ηγεσία της Εκκλησίας είχε αφορίσει την επανάσταση όταν ξέσπασε), μακριά απο το πραγματικό επαναστατικό της περιεχόμενο και μήνυμα (που τώρα πια ήταν όχι μόνο άχρηστο αλλά και επικίνδυνο για τους νέους εκμεταλλευτές). Ο λαός έχει κάθε λόγο να τιμά τον ηρωικό λαϊκό αγώνα του 1821, τις ανείπωτες θυσίες των απλών αγωνιστών να ξεκολλήσουν από την τότε λάσπη τη ρόδα της κοινωνικής προόδου…
