Γιάννος Παπαντωνίου. Τον θυμάμαι υπουργό Αμύνης το 2002: είχε στρατοκαυλώσει κι αυτός, όπως όποιος άλλος κάθεται στην καρέκλα (όχι, ο Πάνος Καμμένος ήταν ερεθισμένος από πριν).
Περνά ο Γιάννος λοιπόν, ένα μεσημέρι, την πύλη στο ΓΕΑ, κατεβάζει το φιμέ τζάμι και κοιτάει τον (πανέμορφο και άκρως ερωτεύσιμο, φυσικά)) νεαρό, που έβγαινε με εξοδόχαρτο για να πάει στο μαγευτικό Παγκράτι να κάνει ένα ντουζ σαν άνθρωπος, να παραγγείλει ντελίβερι, να αράξει. Δύσκολο πράγμα το φανταριλίκι, ειδικά στην αεροπορία.
-“Τι ειδικότητα έχεις παιδί μου, διάκονος;” με ρώτησε, βλέποντας το αρκετά πλούσιο μούσι μου.
-Εχω χαρτί γιατρού”, είπα. Παλιούρα ο δικός σου, μετρούσα αντίστροφα να απολυθώ από το κωλοχανείο.
Εκλεισε το τζάμι ο βασιλιάς Αρθούρος και έφυγε.
