Οι μισοί θεωρούν την Αχτσιόγλου προϊόν του μιντιακού συστήματος, ότι τη σπρώχνουν οι νταβατζήδες της ενημέρωσης, και παράλληλα βλέπουν τον Κασσελάκη ως το παιδί της αλλαγής (σόρι Γιώργο), το θείο βρέφος (σόρι μέγιστε Κώστα), τον από μηχανής Θεό που έρχεται πάνω σε λευκό άλογο και θα υποχρεώσει τον Μητσοτάκη σε πανωλεθρία (κααααάποια στιγμή στο μέλλον).
Οι άλλοι μισοί θεωρούν την Εφη ένα γνήσιο αριστερό τέκνο (προσοχή στον τόνο), μια δυναμική γυναίκα που θα επαναφέρει το κόμμα σε σωστές αριστερές ράγες (διότι με λίγους που διέγραψε ο ΓΑΠ και μερικούς καραμανλικούς είχε χαθεί η μπάλα) και βλέπουν στον Κασσελάκη ένα τυχοδιώκτη ψευτάκο που πέφτει σε αντιφάσεις για το παρελθόν του, που δεν μπορεί να αρθρώσει ένα σωστό πολιτικό επιχείρημα και που έχει πλάτες νταβατζήδων του επιχειρείν.
Τέτοιος διχασμός στο timeline μου ούτε στα ντέρμπι Ρονάλντο – Μέσι! Με τόσους FB friends (από κάθε παράταξη) είμαι σε θέση να τα διαβάζω όλα. Από όλους.
Α, υπάρχουν και μερικοί τσακαλωτικοί που είναι εξίσου διχασμένοι.
Κι όμως, τις πιο ώριμες πολιτικά και ορθές με επιχειρήματα θέσεις εξέφρασε ο Στέφανος Τζουμάκας που θα τερματίσει 5ος (ελλείψει 6ου), σαν τον Άρη στο ελληνικό πρωτάθλημα ένα πράμα.
Σε όλα αυτά τα διλήμματα μετέχουν βέβαια, με τον τρόπο τους, και όσοι έκαναν τον Τσίπρα να σηκωθεί να φύγει. Διότι δεν έχασε ο Τσίπρας. Ο Μητσοτάκης νίκησε. Έχει διαφορά.
Ο Τσίπρας έχασε εσωκομματικά, από τους ίδιους που τώρα πλακώνονται για τους δύο δελφίνους.
Πλάκα έχει.
