Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης τον Οκτώβριο του 1912 και η ένταξη της Μακεδονίας και της ευρύτερης περιοχής στον εθνικό κορμό, σηματοδοτούσε την αρχή μιας νέας εποχής. Η πόλη της Θεσσαλονίκης ανέπτυσσε μια νέα δυναμική σε όλους τους τομείς της ζωής, παρά το γεγονός ότι παλιά και νέα εμπόδια και δυσκολίες θα παρουσιάζονταν.
Στον τομέα του αθλητισμού, ήταν φανερό ότι μία μόνο ομάδα, ο Ηρακλής, δε θα μπορούσε να καλύψει τις ολοένα και μεγαλύτερες αθλητικές ανάγκες της πόλης.
Μερικοί μαθητές του Γυμνασίου Αρρένων Θεσσαλονίκης που έδρευε στην Εγνατία Οδό, κοντά στην Καμάρα επιχειρούν να μυηθούν στην μαγεία του ποδοσφαίρου. Φτιάχνουν ομάδα και αντιμετωπίζουν τους Ηρακλειδείς τους οποίους και νικούν. Η ιδέα για την δημιουργία συλλόγου δεν αργεί να έρθει. Ο πατέρας ενός νεαρού, του Δημήτρη Ιωαννίδη, τους προτρέπει να προχωρήσουν στην δημιουργία νέου συλλόγου.
Όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν σε μια παρέα παιδιών που φοιτούσαν στο Γυμνάσιο της πόλης. Το Γυμνάσιο, μετά το 1914, χωρίστηκε λόγω αύξησης του αριθμού μαθητών σε 1ο και 2ο . Μέχρι το 1918 συστεγάζονταν στην Εγνατία (Καμάρα). Το 1ο γυμνάσιο μετακόμισε στη Βασιλίσσης Όλγας, εκεί που λειτούργησε όλο τον 20ο αιώνα. Συνεπώς ο Άρης ιδρύθηκε στην περιοχή της Καμάρας, αλλά «μετακόμισε» στην περιοχή της Αγίας Τριάδας , όπου και ρίζωσε και συνδέθηκε με τους κατοίκους της περιοχής.
Την άνοιξη του 1914 οι ιδέες και τα όνειρα των νέων της πόλης αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά. Συντάσσουν ένα πρόχειρο καταστατικό το οποίο εγκρίνουν την 1 Μαρτίου του 1914.
Στις 25 του Μάρτη, ανήμερα της ημέρας της εθνικής παλιγγενεσίας αλλά και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ,στην περιοχή του Βότση κατά την αρειανή μυθολογία, ίσως στο εξοχικό κέντρο του «Φλόκα», ιδρύεται ο «Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Άρης Θεσσαλονίκης».
Οι ιδρυτές είναι οι Ρούσος Ρωσσιάδης, Θεόδωρος Θεοδωρίδης, Δημήτριος Ιωαννίδης, Τηλέμαχος Καραγιαννίδης και Αθανάσιος Παπαγεωργίου.
Συστήνεται και το πρώτο διοικητικό συμβούλιο, στο οποίο συμμετέχουν πέραν των προαναφερθέντων και οι Μίνωας Κυδωνάκης (πρώτος πρόεδρος του Άρεως), αντιπρόεδρος ο Ρούσος Ρωσσιάδης, ταμίας ο Γεώργιος Λάμπρος, γραμματέας ο Αναστάσιος Τσιατσιαπάς και σύμβουλοι οι Δημήτριος Ιωαννίδης, Τηλέμαχος Καραγιαννακίδης, Πέτρος Γκοτζαμάνης, Πέτρος Κρέης και Ιωάννης Πλιάτσικας.
Μαζί με αυτούς αναφέρονται ως ιδρυτές και οι Δημήτρης Κοτρώτσης, Γρ. Βλαχόπουλος, Ν. Πριτσούλης, Λ.Κωστίδης, Πέπο Αμπραβανέλ, Καρ. Σαλούστο, Ν. Ρωσσιάδης, Αθ. Μαλιγκούδης, Αλ. Σκλαβούνος και Λ.Σταυρίδης.
Είκοσι νέοι της Θεσσαλονίκης αποτέλεσαν τους πρωτοπόρους μιας νέας ομάδας που έμελλε να αποκτήσει χιλιάδες οπαδούς και να επιτύχει πολλές διακρίσεις στην ένδοξη πορεία της. Εκείνο που είναι εντυπωσιακό με την ομάδα αυτών των νεαρών ήταν ότι η ηλικία των περισσοτέρων δεν ξεπερνούσε τα 18 χρόνια. Ο Ρωσσιάδης, ιδρυτής και πρώτος αντιπρόεδρος ήταν 18χρονών, ο Τηλέμαχος Καραγιαννίδης 17, ο Κοτρώτσης 16. Πιθανολογούμε ότι ο μόνος ενήλικας ήταν ο πρώτος πρόεδρος του Άρεως Μινωας Κυδωνάκης.
Ως «νονός» του ονόματος φέρεται ο Τηλέμαχος Καραγιαννίδης, ο οποίος πρότεινε το «ΑΡΗΣ». Όνομα του θεού του πολέμου, σε αντιδιαστολή με τον ημίθεο που είχαν διαλέξει οι ιδρυτές του Ηρακλή.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η άποψη πως ο Άρης δημιουργήθηκε από τον Ηρακλή είναι εσφαλμένη. Αυτή η εντύπωση προέκυψε από τα γραφόμενα του Νακόπουλου, ποδοσφαιριστού της ομάδας και δικηγόρου στο επάγγελμα, που εντάχτηκε στο σύλλογο το 1919. Ο Καραγιαννακκίδης, όμως εκ των ιδρυτών του συλλόγου, διέψευσε έντονα και αποκατέστησε την αλήθεια, ενώ ο Νακόπουλος πιθανότερα δεν διευκρίνησε πως αναφερόταν στην “επανίδρυση” του συλλόγου, μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο, το 1919.
Για συμβολικούς λόγους επιλέχτηκαν τα χρώματα του νέου συλλόγου να είναι το κίτρινο και το μαύρο, που θύμιζαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η Θεσσαλονίκη, ήταν η «συμβασιλεύουσα», η δεύτερη τη τάξει μεγάλη πόλη της αυτοκρατορίας.
Σύμφωνα με την επωνυμία, ο Αρης ήταν σύλλογος ποδοσφαιρικός. Και δε θα μπορούσε να γινόταν αλλιώς. Οι ιδρυτές του ήταν ποδοσφαιριστές και αυτό το άθλημα θα καλλιεργούσαν. Οι ίδιοι δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι μέσα σε μια δεκαετία ο σύλλογος θα πλημμύριζε από αθλητές άλλων αθλημάτων. Το 1926 θα αναγκαστούν να κάνουν τροποποίηση του καταστατικού αλλά και της επωνυμίας σε «Άρης, αθλητικός σύλλογος Θεσσαλονίκης».
Πριν προλάβει ο σύλλογος να οργανωθεί, προς μεγάλη απογοήτευση των παιδιών που τον ίδρυσαν, ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η αθλητική δραστηριότητα περνούσε σε δεύτερη μοίρα, συν το γεγονός ότι πολλά παιδιά της ομάδας έπρεπε να στρατευτούν.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η πόλη μετατρέπεται σε στρατιωτικό κέντρο των ξένων δυνάμεων. Στο γήπεδο του Ηρακλή πραγματοποιούνταν φιλικοί αγώνες ανάμεσα στους ξένους αλλά και στις ελληνικές ομάδες.
Ο Άρης ουσιαστικά υπολειτουργούσε μέσα από τα εμπόδια και τις δυσκολίες της εποχής.
Η μετακόμιση του Α΄ Γυμνασίου στην περιοχή της Αγίας Τριάδας θα αναζωογονήσει το σύλλογο. Οι μαθητές θα επιλέξουν το όνομα Άρης για τη σχολική τους ομάδα.
Οι μαθητές αυτοί ήταν οι Αγοραστός Αγοραστού, Π. Κότσιανος, Σωτ. Παπαγεωργίου, Νιχάτ Οσμάν, Δημήτριος Ηλιάδης, Ιωάννης Μπαρίτας, Λεωνίδας Λόγγος, Δημ. Σωτηρόπουλος, Λαζ. Βλαχόπουλος, Αλεξ. Κόρατς, Κ. Τσιντιφάν, Δημ. Οπλοποιός και Γρηγόρης Βικελίδης, ξάδερφος των τριών αδερφών Βικελίδη που μεγαλούργησαν μετέπειτα στον Άρη.
Οι νέοι αυτοί, με τη βοήθεια του αρειανού δικηγόρου Ιωάννη Οικονομόπουλου, παρέλαβαν από το πρωτοδικείο το καταστατικό της ομάδος, όρισαν νέα διοίκηση και απέκτησαν τις σφραγίδες του συλλόγου. Τα εναπομείναντα μέλη του συλλόγου έδωσαν τη συγκατάθεσή τους στους νεαρούς μαθητές προκειμένου να ζωντανέψει ο σύλλογος και να λειτουργεί με την κανονικότητα που έπρεπε.
Ο μαθητικός νεανικός Αρης άρχισε να παίζει μπάλα στις αλάνες της Αγίας Τριάδας με άλλες συνοικιακές ομάδες, αλλά και ισραηλήτικες και ιταλικές. Σιγά σιγά άρχισε να διαμορφώνεται η αρειανή ταυτότητα και η ιδέα του συλλόγου που θα ταυτιστεί με την ευρύτερη περιοχή της Αγίας Τριάδας.
