Ο στρατάρχης Ερβιν Ρόμελ, ο επιλεγόμενος και «Αλεπού της Ερήμου», είναι ένας από τους πλέον διάσημους και αμφιλεγόμενους διοικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πολέμησε με τα γερμανικά Africa Corps εναντίον της βρετανικής 8ης Στρατιάς του στρατηγού Μοντγκόμερι και έγινε θρύλος.
Ο Ρόμελ συχνά θεωρείται ένας από τους ελάχιστους ευγενείς εν μέσω μιας κατά τ’ άλλα άκρως επικίνδυνης ηγεσίας με επικεφαλής έναν πανίσχυρο θιασώτη της ευγονικής.
Ο Ρόμελ διοίκησε τη Μεραρχία Φάντασμα κατά την εισβολή στη Γαλλία και απέδειξε πόσο ικανός ήταν στον τομέα της τακτικής και της ανάληψης πρωτοβουλιών. Ωστόσο, έχει δεχτεί επικρίσεις από στρατιωτικούς ιστορικούς που υποστηρίζουν ότι το να εξαφανίζεις μια μεραρχία από τα σχέδια μάχης είναι περιττό όταν σχεδιάζεις ολόκληρη εκστρατεία. Αυτή η απείθαρχη στάση έμελλε να γίνει μέρος των τακτικών του Ρόμελ.
Ο στρατάρχης πάντως δεν πέθανε στο πεδίο της μάχης. Ενεπλάκη στην αποτυχημένη συνωμοσία της 20ής Ιουλίου με στόχο τη δολοφονία του Χίτλερ, αν και ο βαθμός της ανάμειξής του αμφισβητείται. Την ημέρα που εξερράγη η βόμβα στη Φωλιά του Λύκου (το αρχηγείο του Χίτλερ στο Ανατολικό Μέτωπο), ο Ρόμελ είχε τραυματιστεί σε ατύχημα με το αυτοκίνητό του και ανάρρωνε σε γαλλικό νοσοκομείο.
Ωστόσο, στη διάρκεια των ανακρίσεων κατονομάστηκε από αρκετούς συνωμότες, ενώ το όνομά του βρισκόταν σε αρκετά έγγραφα της ομάδας. Αυτό ωστόσο δεν συνιστούσε ακλόνητο στοιχείο και δεδομένης της στενής του φιλίας με τον Χίτλερ ήταν μάλλον αμέτοχος. Μετά τον πόλεμο, η σύζυγός του επέμενε ότι ήταν αντίθετος με τη δολοφονία του Χίτλερ επειδή φοβόταν ότι θα ξεσπούσε εμφύλιος πόλεμος. Το 1944 όμως, η πεποίθηση της Αλεπούς της Ερήμου ότι η Γερμανία μπορούσε να κερδίσει τον πόλεμο είχε πλέον κλονιστεί.
Γνώριζε επίσης ότι αν πετύχαινε η συνωμοσία, εκείνος θα ήταν απολύτως απαραίτητος στη σταθεροποίηση της χώρας μετά τον θάνατο του Χίτλερ λόγω της δημοτικότητάς του.
Σαν σήμερα, στις 14 Οκτωβρίου 1944 δόθηκαν στον Ρόμελ δύο επιλογές: μια δημόσια δίκη ή η αυτοκτονία. Αν αποφάσιζε να γλιτώσει τη χώρα από τις αντιπαραθέσεις που θα ξεσπούσαν εξαιτίας της δίκης ενός διάσημου στρατιωτικού, η οικογένειά του θα ήταν ασφαλής. Έτσι ο στρατιωτικός κατάπιε ένα χάπι με υδροκυάνιο – αλλά… επισήμως, είχε υποκύψει στα τραύματά του.
Ήταν ένας αντίπαλος με χέρια καθαρά, χωρίς το αίμα αθώων, που είχε πεθάνει για να σώσει την οικογένειά του και μετά τον θάνατό του δεν υπήρξε καμία κατηγορία εις βάρος του στις Δίκες της Νυρεμβέργης.
Η φήμη του στη διάρκεια του πολέμου ενισχύθηκε από ανθρώπους όπως ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος μιλώντας στη Βουλή των Κοινοτήτων δήλωσε: «Απέναντί μας έχουμε έναν πολύ τολμηρό και ικανό αντίπαλο… και, οφείλω να πω εν μέσω του χάους του πολέμου, έναν σπουδαίο στρατηγό».
